เมื่อทีมศึกษาคุณลักษณะของ Elysium Planitia พวกเขาพบหลักฐานของเหตุการณ์บนดาวอังคารที่มีลำดับเดียวกัน พื้นผิวถูกยกขึ้นมากกว่า 1 ไมล์ ทำให้มันเป็นหนึ่งในบริเวณที่สูงที่สุดในที่ราบลุ่มทางตอนเหนืออันกว้างใหญ่ของดาวอังคาร การวิเคราะห์ความแปรผันเล็กน้อยในสนามแรงโน้มถ่วงระบุว่าการยกขึ้นนี้ได้รับการสนับสนุนจากส่วนลึกภายในดาวเคราะห์ ซึ่งสอดคล้องกับการมีอยู่ของชั้นแมนเทิล การวัดอื่น ๆ แสดงให้เห็นว่าพื้นของหลุมอุกกาบาตเอียงไปในทิศทางของขนนก ซึ่งสนับสนุนแนวคิดที่ว่า มีบางอย่างดันพื้นผิวขึ้นหลังจากที่หลุมอุกกาบาตก่อตัวขึ้นบน ดาวอังคาร ในที่สุด เมื่อนักวิจัยใช้แบบจำลองการแปรสัณฐานกับพื้นที่ พวกเขาพบว่าการปรากฏตัวของขนนกขนาดยักษ์ที่มีความกว้าง 2,500 ไมล์ เป็นวิธีเดียวที่จะอธิบายส่วนขยายที่ก่อให้เกิด Cerberus Fossae "ในแง่ของสิ่งที่คุณคาดว่าจะเห็นด้วยขนนกปกคลุมที่เคลื่อนไหว Elysium Planitia กำลังตรวจสอบกล่องที่ถูกต้องทั้งหมด" Broquet กล่าวเสริมว่าการค้นพบนี้ก่อให้เกิดความท้าทายสำหรับแบบจำลองที่นักวิทยาศาสตร์ดาวเคราะห์ใช้เพื่อศึกษาวิวัฒนาการทางความร้อนของดาวเคราะห์ "แมนเทิลพลูมนี้ส่งผลกระทบต่อพื้นที่ของดาวอังคารในระดับคร่าวๆ เทียบเท่ากับพื้นที่ของทวีปอเมริกา การศึกษาในอนาคตจะต้องหาทางอธิบายถึงแมนเทิลพลูมขนาดใหญ่มากที่ไม่คิดว่าจะอยู่ที่นั่น"