ผู้จำศีลแบบจำศีลจะเข้าสู่ภาวะจำศีลเฉพาะเมื่อมีอาการเครียดจากอากาศหนาวเย็น ขาดอาหาร หรือทั้งสองอย่าง ซึ่งแตกต่างจากผู้จำศีลแบบบังคับซึ่งจะเข้าสู่ภาวะจำศีลตามสัญญาณบอกเวลาตามฤดูกาลแทนที่จะเป็นการตอบสนองต่อความเครียดจากสิ่งแวดล้อม ตัวอย่างที่ดีของความแตกต่างระหว่างการจำศีลทั้งสองประเภทนี้สามารถเห็นได้ในแพรี่ด็อก แพรรี่ด็อกหางขาวเป็นสัตว์ที่ต้องจำศีล ในขณะที่แพรรี่ด็อกหางดำ ที่สัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด คือ หมีจำศีล ในขณะที่มีการศึกษาการจำศีลในสัตว์ฟันแทะ มานานแล้ว (เช่นกระรอกดิน ) ไม่มีสัตว์จำพวก ไพรเมต หรือสัตว์เลี้ยง ลูกด้วยนม ในเขตร้อน ที่รู้จักจำศีลจนกว่าจะมีการค้นพบการจำศีลในสัตว์จำพวกลิงแคระหางอ้วนของมาดากัสการ์ ซึ่งจำศีลในโพรงต้นไม้เป็นเวลาเจ็ดเดือนของปี อุณหภูมิในฤดูหนาวของ มาลากาซี บางครั้งอาจสูงถึง 30 °C (86 °F) ดังนั้นการจำศีลจึงไม่ใช่แค่การปรับตัวให้เข้ากับอุณหภูมิแวดล้อมต่ำเท่านั้น การจำศีลของสัตว์จำพวกลิงนี้ขึ้นอยู่กับพฤติกรรมการระบายความร้อนของโพรงต้นไม้เป็นอย่างมาก หากโพรงนี้หุ้มฉนวนไม่ดี อุณหภูมิร่างกายของสัตว์จำพวกลิงจะผันผวนอย่างมาก แปรผันตามอุณหภูมิโดยรอบ ถ้าหุ้มฉนวนอย่างดี อุณหภูมิของร่างกายจะค่อนข้างคงที่ และสัตว์จะผ่านคาถากระตุ้นอารมณ์เป็นประจำ  Dausmann พบว่าภาวะเมแทบอลิซึมในสัตว์จำศีลไม่จำเป็นต้องควบคู่กับอุณหภูมิร่างกายต่ำ