การศึกษาหลายชิ้นได้สำรวจความสามารถในการควบคุมอุณหภูมิของหางสัตว์ฟันแทะโดยให้สิ่งมีชีวิตทดสอบทำกิจกรรมทางกายภาพในระดับต่างๆ และวัดปริมาณการนำความร้อนผ่านทางหางของสัตว์ งานวิจัยชิ้นหนึ่งแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในการกระจายความร้อนจากหางของ หนู เมื่อเทียบกับส่วนท้องของมัน ข้อสังเกตนี้มีสาเหตุมาจากสัดส่วนของเส้นเลือดในหางที่สูงขึ้น เช่นเดียวกับอัตราส่วนพื้นที่ผิวต่อปริมาตร ที่สูงขึ้น ซึ่งเกี่ยวข้องโดยตรงกับความสามารถในการกระจายความร้อนผ่านผิวหนัง การค้นพบนี้ได้รับการยืนยันในการศึกษาแยกต่างหากที่วิเคราะห์ความสัมพันธ์ของการเก็บความร้อนและประสิทธิภาพเชิงกลในสัตว์ฟันแทะที่ออกกำลังกายในสภาพแวดล้อมที่อบอุ่น ในการศึกษานี้ หางเป็นจุดโฟกัสในการวัดการสะสมความร้อนและการมอดูเลต ในทางกลับกัน ความสามารถของหางในการทำหน้าที่เป็นเซ็นเซอร์รับความรู้สึกและโมดูเลเตอร์ก็ถูกตรวจสอบเช่นกัน ตามที่กล่าวมาข้างต้น หางแสดงให้เห็นถึงระดับของการสร้างกล้ามเนื้อในระดับสูงและการปกคลุมด้วยเส้นที่ ตามมา ซึ่งเห็นได้ชัดว่าร่วมมือกันเพื่อกำหนดทิศทางของสิ่งมีชีวิต