ไผ่ 3 สายพันธุ์ ทั้งหมดอยู่ในสกุลArundinariaมีถิ่นกำเนิดในอเมริกากลางและเม็กซิโก ทางเหนือสู่ ตะวันออกเฉียงใต้ ของสหรัฐอเมริกา กอไผ่ที่เรียกว่าcanebrakesครั้งหนึ่งเคยก่อตัวเป็นระบบนิเวศที่โดดเด่นในบางส่วนของตะวันออกเฉียงใต้ของสหรัฐอเมริกา แต่ตอนนี้พวกมันถูกพิจารณาว่าเป็นระบบนิเวศที่ใกล้สูญพันธุ์อย่างยิ่ง แคนาดาและยุโรปภาคพื้นทวีปไม่เป็นที่รู้จักว่ามีไผ่พันธุ์พื้นเมือง หลายชนิดได้รับการปลูกฝังเป็นพืชสวนนอกช่วงนี้ รวมทั้งในยุโรปและพื้นที่ในอเมริกาเหนือซึ่งไม่มีไผ่ป่าพื้นเมือง เมื่อเร็ว ๆ นี้ มีความพยายามที่จะปลูกไผ่ในเชิงพาณิชย์ในภูมิภาคเกรตเลกส์ของแอฟริกาตะวันออก-กลาง โดยเฉพาะในรวันดา ในสหรัฐอเมริกา หลายบริษัทกำลังปลูก เก็บเกี่ยว และจำหน่ายสายพันธุ์ เช่นPhyllostachys nigra (Henon) และPhyllostachys edulis (Moso) ลักษณะทั่วไปของการเจริญเติบโตของไผ่มี 2 รูปแบบคือ "กอ" และ "วิ่ง" โดยมีเหง้าใต้ดินสั้นและยาวตามลำดับ สายพันธุ์ไผ่ที่แตกเป็นกอมักจะแพร่กระจายอย่างช้าๆ เนื่องจากรูปแบบการเจริญเติบโตของเหง้าเป็นเพียงการขยายมวลรากทีละน้อย คล้ายกับหญ้าประดับ ไม้ ไผ่ ที่วิ่งจำเป็นต้องได้รับการควบคุมในระหว่างการเพาะปลูกเนื่องจากอาจมีพฤติกรรมก้าวร้าว ส่วนใหญ่แพร่กระจายผ่านเหง้าซึ่งสามารถแพร่กระจายอย่างกว้างขวางใต้ดินและส่งลำต้นใหม่เพื่อทำลายผิวดิน สายพันธุ์ไผ่ที่วิ่งนั้นมีความผันแปรสูงในแนวโน้มที่จะแพร่กระจาย สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับชนิดพันธุ์ดินและภูมิอากาศเงื่อนไข. บางคนส่งนักวิ่งออกไปหลายเมตรต่อปี ในขณะที่บางคนอยู่ในพื้นที่ทั่วไปเป็นเวลานาน หากปล่อยปละละเลย เมื่อเวลาผ่านไป สิ่งเหล่านี้อาจทำให้เกิดปัญหาได้โดยการเคลื่อนย้ายไปยังพื้นที่ข้างเคียง