ในภาคตะวันตกของจีน มีแอ่งตะกอนในทวีปที่มีอายุยาวนานหลายแห่ง ซึ่งผ่านการเปลี่ยนแปลงของเปลือกโลกหลายครั้งรอบที่ราบสูงทิเบต เช่น แอ่งทาริม ไกดัม ออร์ดอส และ ลุ่มน้ำเสฉวน (รูปที่ 1a) แอ่งน้ำเหล่านี้แสดงความคล้ายคลึงกันหลายอย่างในสถาปัตยกรรม เช่น รอยแยกในชั้นใต้ดินและการยกตัวของพาเลโอหลายครั้งในชั้นตะกอน (Zhao et al., 2018a; Li et al., 2019) ซึ่งประกอบด้วยชั้นเค้กทะเลที่ค่อนข้างเรียบง่าย stratigraphy ซ้อนทับโดยลำดับลุ่มน้ำย่อยภาคพื้นดิน แอ่งน้ำเหล่านี้ยังแสดงการเสียรูปเล็กน้อยภายในแอ่งภายใน แต่มีการสั้นลงอย่างมีนัยสำคัญที่หรือใกล้ขอบแอ่ง (เช่น Graham et al., 1993; Ritts et al., 2009; Liu et al., 2012) แอ่งในทวีปเหล่านี้มีลักษณะการเสียรูปและการสึกกร่อนของโพลีเฟสในช่วงยุคฟาเนโรโซอิก และได้รับการขนานนามว่า (1993), “อ่างล้างหน้าที่มีผนัง” โดย Carroll et al. (2010) และ "แอ่งโพลีเฟสภายในเพลท, แอ่ง PIP" โดย Johnson and Ritts (2012) ข้อสังเกตชี้ให้เห็นว่าวิวัฒนาการของแอ่งได้รับการแก้ไขอย่างมีนัยสำคัญโดยความเค้นภายในแผ่นเปลือกโลกและการเสียรูปที่เกี่ยวข้องรอบขอบของแอ่ง (Carroll et al., 2010; Johnson and Ritts, 2012)