นโยบายความอดทนและการอยู่ร่วมกันนี้สะท้อนให้เห็นในระบบข้าวฟ่างของรัฐบาลออตโตมัน ซึ่งให้อำนาจปกครองตนเองแก่กลุ่มศาสนาและชาติพันธุ์ต่างๆ ภายในจักรวรรดิ ข้าวฟ่างแต่ละลูกมีหน้าที่รับผิดชอบในการบริหารกิจการของตนเองและสามารถรักษาประเพณีทางศาสนาและวัฒนธรรมของตนเองได้ คอนสแตนติโนเปิลในปลายศตวรรษที่ 19 อย่างไรก็ตาม เมื่อจักรวรรดิออตโตมันเริ่มเสื่อมถอยในศตวรรษที่ 19 นโยบายการอดกลั้นนี้ก็เริ่มตึงเครียด การเพิ่มขึ้นของลัทธิชาตินิยมภายในจักรวรรดิและแรงกดดันจากภายนอกจากลัทธิ ออตโตมัน จักรวรรดินิยมยุโรปที่กินสัตว์อื่นสร้างความท้าทายให้กับรัฐบาลออตโตมัน และความตึงเครียดเริ่มเพิ่มขึ้นระหว่างกลุ่มศาสนาและกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ ขบวนการชาตินิยมเกิดขึ้นท่ามกลางกลุ่มชาติพันธุ์และศาสนาต่างๆ ภายในจักรวรรดิ รวมทั้งชาวอาหรับ ชาวกรีก และชาวอาร์เมเนีย การเคลื่อนไหวเหล่านี้พยายามยืนยันเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมและชาติของตน และเรียกร้องเอกราชมากขึ้นหรือเป็นอิสระจากการปกครองของออตโตมัน รัฐบาลออตโตมันซึ่งแต่เดิมอาศัยระบบข้าวฟ่างในการปกครองประชาชนที่หลากหลาย พยายามดิ้นรนเพื่อตอบสนองต่อข้อเรียกร้องเหล่านี้