Clarence Birdseye ในห้องทำงานของเขาประมาณปี 1931 เครดิตภาพ คอลเลกชัน Everett Birdseye นำหลักการนี้กลับไปยังสหรัฐอเมริกาและนำไปใช้กับอาหารแช่แข็งเชิงพาณิชย์ในช่วงทศวรรษปี ค.ศ. 1920 อย่างไรก็ตาม เขาเผชิญกับอุปสรรคมากมายกับธุรกิจของเขา เช่น การไม่มียานพาหนะหุ้มฉนวนในการขนส่งผลิตภัณฑ์ไปยังร้านค้า และพื้นที่ไม่เพียงพอในตู้แช่เย็นในร้านค้า ในเวลานั้น อาหารแช่แข็งมีจำหน่ายในท้องตลาด แต่ไม่ได้รับความนิยมจากผู้บริโภค เนื่องจากอาหารสูญเสียรสชาติและเนื้อสัมผัสไป บริษัทต่างๆ แช่แข็งอาหารช้าเกินไป ทำให้เกิดผลึกน้ำแข็งขนาดใหญ่ ซึ่งทำให้โครงสร้างเซลล์ของอาหารแตก และทำให้รสชาติของอาหารเสียหาย  ในปี 1927 Birdseye ได้จดสิทธิบัตรเครื่องแช่แข็งแบบหลายแผ่น โดยวางอาหารไว้ระหว่างแผ่นโลหะสองแผ่นที่อุณหภูมิ -13 องศา F กับอุโมงค์ที่มีการพาความร้อนต่ำเพื่อแช่แข็งผลิตภัณฑ์ ในปี พ.ศ. 2473 อาหารแช่แข็ง อาหารแช่แข็งกลุ่มแรกของเขาออกสู่สาธารณะผ่านทางบริษัท Birds Eye Frosted Food อาหารแช่แข็งแบบดั้งเดิม ได้แก่ เนื้อปลาแฮดด็อก ผักโขม ราสเบอร์รี่ และอื่นๆ บริษัทโฆษณาถั่วลันเตาว่า เขียวขจีอย่างที่คุณจะเห็นในฤดูร้อนหน้า บูมอาหารแช่แข็ง แม้จะมีกระบวนการปรับปรุงของ Birdseye อาหารแช่แข็งก็ไม่ได้รับความนิยมจนกระทั่งช่วงทศวรรษที่ 1940 เมื่อชาวอเมริกันจำนวนมากได้ลิ้มรสอาหารแช่แข็งเป็นครั้งแรก การขาดแคลนดีบุกในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองส่งผลให้สินค้ากระป๋องขาดแคลน ทำให้ผู้บริโภคมีแรงผลักดันในการซื้ออาหารแช่แข็ง