เมื่อพิจารณาว่าสาหร่ายทะเลเป็นแหล่งอาหารทางทะเลที่อุดมสมบูรณ์แต่มีการใช้ประโยชน์ค่อนข้างน้อยเท่านั้น (FAO, 2016, Buschmann et al., 2017) จึงมีแนวโน้มว่าการมุ่งเน้นที่เข้มข้นยิ่งขึ้นคือการใช้สาหร่ายทะเลเพื่อการบริโภคของมนุษย์ในอนาคตเพื่อที่จะ พบกับความท้าทายในการค้นหาอาหารและทรัพยากรที่ยั่งยืนด้วยการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ที่น้อยลง เพื่อที่จะก้าวไปในทิศทางนี้ มีความจำเป็นที่จะต้องชื่นชมอาหารสาหร่ายทะเลแบบดั้งเดิมของโลก และผสมผสานสิ่งนี้กับการพัฒนาด้านการทำอาหารบนพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์ที่เน้นไปที่สาหร่ายทะเล โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาหารที่มีศักยภาพในการทำอาหารและทางอาหาร ประเทศในเอเชียหลายประเทศ (ส่วนใหญ่เป็นญี่ปุ่น จีน และเกาหลี) เป็นไฟโคฟาจ กล่าวคือ สาหร่ายเกาหลี พวกเขารวมสาหร่ายไว้ในเมนูประจำวันมาตั้งแต่สมัยโบราณ พวกเขาเป็นและยังคงเป็นอาหารยอดนิยมที่มีรสชาติและคุณภาพทางโภชนาการที่ยอดเยี่ยม ซึ่งคิดเป็นสัดส่วนมากถึง 20% ของการบริโภคอาหารในแต่ละวันของประชากรชาวญี่ปุ่นในปัจจุบัน (Simoons, 1991) ในประเทศนี้เองที่พบร่องรอยของสาหร่ายทะเล (หรือไคโซ ) ผสมกับกระดูกปลาและเศษเปลือกหอยในการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์จากตระกูลโจมง ความเจริญรุ่งเรืองของอาหารสาหร่ายทะเลไอริช เพื่อแสดงให้เห็นถึงพัฒนาการสมัยใหม่ของอาหารสาหร่ายตามประเพณีที่มีมายาวนานนับศตวรรษ เราใช้อาหารสาหร่ายไอริชเป็นตัวอย่าง สาหร่ายทะเลเป็นอาหารในไอร์แลนด์มีความเชื่อมโยงกับความขาดแคลนมานานหลายศตวรรษ และสิ่งนี้ไม่เคยมีหลักฐานใดมากไปกว่าในช่วงที่เกิดความอดอยากจากมันฝรั่งซึ่งสร้างความเสียหายให้กับเกาะแห่งนี้ในศตวรรษที่ 19 พวกที่ไม่มีอะไรจะกินก็คุ้ยหาชายฝั่งและกินเพื่อความอยู่รอด และความทรงจำพื้นบ้านที่เกี่ยวข้องกับความอดอยากครั้งใหญ่ยังคงมีอยู่