ในปี ค.ศ. 1227 อาณาจักรมองโกลได้แผ่ขยายไปทั่วบริเวณอันกว้างใหญ่ระหว่างทะเลแคสเปียนและทะเลจีน โดยมีพรมแดนทางตอน เหนือบนแนวป่าที่มีประชากรเบาบางของไซบีเรียและทางตอนใต้ติดกับ ปา มีร์ทิเบตและที่ราบตอนกลางของจีน อาณาจักรนี้มีผู้คน ศาสนา และอารยธรรมที่แตกต่างกันมากมาย และเป็นเรื่องปกติที่จะแสวงหาพลังจูงใจที่อยู่เบื้องหลังการขยายตัวที่ไม่มีใครเทียบได้นี้ แน่นอนว่าต้องคำนึงถึงความเป็นปรปักษ์ดั้งเดิมระหว่างผู้อภิบาล ผู้อาศัยในทุ่งหญ้าเร่ร่อน และอารยธรรมเกษตรกรรมที่ตั้งถิ่นฐาน จะต้องนำมาพิจารณาด้วย การจู่โจมโดยคนเร่ร่อนจากบริภาษมักเกิดขึ้นเป็นครั้งคราวทุกที่ที่ชนเผ่าเร่ร่อนที่มีอำนาจอาศัยอยู่ใกล้กับประชากรที่ตั้งถิ่นฐาน แต่โดยปกติแล้วพวกเขาไม่ได้ดำเนินการในมิติของการเสนอราคาเพื่ออำนาจโลกหรือการครอบครองโลกเช่นเดียวกับในกรณีของการรุกรานของเจงกีสข่าน . เส้นทางสายไหม แนวคิดเรื่องพันธกิจจากสวรรค์เพื่อปกครองโลกนั้นปรากฏอยู่ในความคิดของเจงกีสข่านเองและในความคิดของผู้สืบทอดของเขาหลายคนอย่างแน่นอน มองโกเลีย แต่ลัทธิจักรวรรดินิยมทางอุดมการณ์นี้ไม่มีรากฐานในสังคมเร่ร่อนเช่นนี้ อาจเนื่องมาจากอิทธิพลของจีนซึ่งมีอุดมการณ์ หนึ่งโลก หนึ่งผู้ปกครองมีประเพณีอันยาวนาน การสร้างอาณาจักรเร่ร่อนในสเตปป์และความพยายามที่จะขยายการปกครองไปยังส่วนที่ตั้งถิ่นฐานมากขึ้นของเอเชียกลางและในที่สุดทั่วโลกที่รู้จักอาจได้รับอิทธิพลจากความปรารถนาที่จะควบคุมเส้นทางการค้าที่ดินข้ามทวีป ความ ปรารถนาที่จะปล้นสะดมไม่สามารถละเลยได้ และไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอนที่การโจมตีครั้งแรกโดยสหพันธ์เร่ร่อนมักจะมุ่งเป้าไปที่รัฐเหล่านั้นที่ได้รับประโยชน์จากการควบคุมเส้นทางการค้าในเอเชียกลาง เช่น เส้นทางสายไหมอันโด่งดัง